Mevlânâ (ks) Hazretleri buyurur ;
Adamın biri her zaman
Allah , Allah , diye zikreder,
bu zikirden ağzı bal yemiş gibi tatlanırdı.
Bir gün şeytan gelip ;
–Niye durmadan, Allah, Allah , deyip duruyorsun.
Bunca zamandır Allah demene karşılık bir kerecik olsun Allah sana, Lebbeyk , buyur kulum, ne istiyorsun , dedi mi.
Sende hiç sıkılma yok mu ,
daha ne kadar Allah deyip duracaksın , dedi.
Bunun üzerine Allah’ın adını dilinden düşürmeyen adam ümidini kaybetti ve zikri bıraktı.
Gönlü kırık bir hâlde yatıp uyudu. Rüyasında Hazreti Hızırı (as) gördü , Hızır ona ;
–Neden yaptığın güzel işi terk ettin, Allah’ı zikretmeyi bıraktın ,
diye sordu. Adam ;
-Yaptığım onca zikre karşılık verilmedi. Hak katından, Lebbeyk, buyur , sesi gelmedi. O’nun kapısından kovulmaktan korktum dedi. Bunun üzerine Hazreti Hızır (as) , adama şu hikmetli karşılığı verdi.
–Ey Allah’ın kulu, Senin, Allah, demen, Allah’ın , Lebbeyk , buyur kulum demesidir.
Allah, isminin zikrini herkese nasip eder mi .
Senin, Allah, diyebilmen, Allah’ın sana duyduğu sevginin işaretidir.
Yorumlar
Yorum Gönder